Na de avonturen in de Dolomieten hebben we vooral weer in de regio gefietst. Dit bracht ons niet verder dan bijvoorbeeld col du Amerongen, col du Wageningen, col du Paardenveld. Ergens halverwege het jaar bedachten we dan ook een leuke beklimming. Een echte klassieker. Een standaard van le tour. Eentje die op je palmares moet staan. Alpe d’Huez, on arrive!
Dinsdag 22 mei regent het. Net als dat het al sinds september ’23 aan een stuk door lijkt te regenen. De spullen zijn ingepakt en alvast in de auto geladen. Alleen de fiets nog niet. Die gaat echt pas achterop de auto zodra we vertrekken. In de nacht naar woensdag om 02.00 regent het nog steeds. Fijn! Met een nat pak de auto in en gáán!
Niet alle intransigeant, Doortrappers, zijn mee. Het clubje bestaat uit Jan N, Bas, Edwin en Frank. Twee auto’s koersen midden in de nacht naar zuid Frankrijk. 1100 kilometers voor de boeg. Tussendoor stoppen we nog even in Luxemburg. En passant gooien we de tank vol en vervolgen onze weg.
Ergens rondom Lyon zijn er kennelijk twee routes die elkaar niet erg ontlopen. De auto’s raken elkaar kwijt. We besluiten de route naar het hotel aan te houden en zien elkaar daar. Maar daar is de route du soleil het niet mee eens. Net na het tolpoortje rijden we als magie weer zij aan zij.
Gezamenlijk lunchen we langs de snelweg en vervolgen onze weg. Eenmaal van de snelweg af is het prachtig toeren. De Franse Alpen komen echt in zicht en worden langzaam aan flinke reuzen. Dat belooft wat!
Een kwartiertje voor we bij het hotel komen hoeven we alleen nog maar een deviation, omleiding te nemen. “Valt wel mee!” zei de hoteleigenaar. Het is even een stukje de Alp d’Huez op, bocht 16 er af. Uitrijden en dan kom je zo bij het hotel. Yeah right!
De route is langs een bergkam en de weg net zo breed als de auto. Zonder hekjes, zonder een mogelijkheid om mis te sturen. Gelukkig heeft Bas zijn vrachtwagenskills, maar Frank met zijn hoogtevrees zat niet heel lekker in de wagen.
Desondanks komen we in goede doen aan bij het hotel. Het hotel heeft alleen één zichtbaar probleem. Het bordje met “We’re closed” zet je dan toch even aan het denken. Jan N, de hotelregelaar, krijgt het zichtbaar Frans benauwd en begint te bellen.
Nadat de eigenaar zijn hondje had uitgelaten kwam hij ons verwelkomen in het appartementencomplex. Het hele pand zou alleen voor ons zijn deze week. Dus dat is nergens rekening mee houden en een privé jacuzzi en sauna.
Eenmaal geïnstalleerd in de appartementen doen we wat boodschappen en aansluitend avondeten. We hebben twee routes om te fietsen meegekregen van de hoteleigenaar. Deze worden uitvoerig besproken en alvast ingevoerd in Komoot. Niet te laat naar bed, want morgen… begint dan echt het nieuwe avontuur.
